Od 30 lat 8 Flotylla Obrony Wybrzeża w Świnoujściu wyróżniona jest imieniem wiceadmirała Kazimierza Porębskiego – wybitnej postaci w historii Morskiego Rodzaju Sił Zbrojnych, m.in.: inicjatora polskiej Marynarki Wojennej i Handlowej, pioniera polskiego szkolnictwa morskiego, organizatora polskiej administracji morskiej oraz szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej (1922-1925).
Przeobrażenia polityczne, jakie dokonały się w kraju po 1989 roku spowodowały, że Wojsko Polskie mogło wrócić do swoich korzeni, historii i tradycji. Zasady dziedziczenia tradycji usankcjonowane zostały w rozkazie MON nr 1 z 2 stycznia 1991 roku. Minister Obrony Narodowej rozkazał, aby dziedziczyć i kultywowaćtradycje oręża polskiego. W rozkazie tym mocno podkreślono element ciągłości tradycji poczynając od Polski Piastów i Jagiellonów, a kończąc na walkach o niepodległość w okresie II wojny światowej. „Patroni jednostek wojskowych – głosiłrozkaz – są wzorcami postaw żołnierza w służbie, która jest sprawą honoru i konstytucyjną powinnością wobec Ojczyzny”. Dlatego też nie jest sprawą przypadku, iż Minister Obrony Narodowej Decyzją nr 58/MON z dnia 28 czerwca 1994 roku nadał 8 Flotylli Obrony Wybrzeża w Świnoujściu imię Wiceadmirała Kazimierza Porębskiego – wybitnej postaci w dziejach Morskiego Rodzaju Sił Zbrojnych.
Więcej o patronie 8FOW na stronie: https://www.wojsko-polskie.pl/8fow/patron/
Zachęcamy do obejrzenia filmu „Patron – Kazimierz Porębski 1872–1933”. Cykl „Patron” to projekt Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Szczecinie, który w formie filmowych etiud prezentuje sylwetki polskich bohaterów – patronów współczesnych formacji mundurowych w województwie zachodniopomorskim.
https://www.youtube.com/watch?v=WPV2G7x3_rE
***
Wiceadmirał Kazimierz Włodzimierz Porębski jest jednym z symboli pionierskiego okresu budowy morskiej Polski. Współtworzył i kierował budową struktur polskiej Marynarki Wojennej. Formułował koncepcje polityki morskiej państwa, organizował szkolnictwo morskie.
Urodził się 14 listopada 1872 w Wilnie. W wieku 20 lat ukończył Morski Korpus Kadetów w Sankt Petersburgu i po promocji oficerskiej rozpoczął służbę w rosyjskiej Marynarki Wojennej, pływał na okrętach różnych klas. W 1900 został skierowany do stoczniowej komisji nadzoru budowy krążownika „Nowik” w Stoczni Schichau w Gdańsku, na którym podjął następnie służbę. Jako starszy oficer w 1902 wypłynął „Nowikiem” na Daleki Wschód – podczas wojny rosyjsko-japońskiej, walczył pod Port Artur. Odznaczył się w bitwie na Morzu Żółtym, zdecydowanie opowiadając się za samotnym przedzieraniem się okrętu do Władywostoku. Po samozatopieniu okrętu u brzegów Sachalinu dotarł z załogą do Władywostoku. Za działania podczas wojny, obok bojowych orderów, wyróżniony został złotą szablą za dzielność. Po wojnie służył we Flocie Bałtyckiej na wyższych stanowiskach sztabowych, w szkolnictwie morskim, a następnie przez 3 lata na okrętach, m.in. pancerniku „Cesarewicz”.
Po wybuchu I wojny światowej, objął dowództwo starego pancernika „Rostisław” we Flocie Czarnomorskiej, na którym brał udział w ostrzeliwaniu pozycji tureckich i potyczkach z okrętami niemieckimi. W połowie 1915 r., po wejściu do czynnej służby pancernika „Impieratrica Marija”, Porębski dowodził nim do marca 1916 roku, kiedy został dowódcą brygady krążowników Floty Czarnomorskiej. Ponownie przeniesiony na Bałtyk został naczelnikiem Ufortyfikowanego Rejonu „Kotka” w Zatoce Fińskiej. Po rewolucji działał w polskich organizacjach wojskowych w Petersburgu, a w sierpniu 1918 r. został zwolniony ze służby w rosyjskiej Marynarce Wojennej.
Od listopada 1918 r. przebywał w Warszawie, gdzie założył Stowarzyszenie Pracowników na Polu Rozwoju Żeglugi „Bandera Polska”. Przejmował od Niemców urządzenia techniczne na Wiśle, następnie wyznaczony na stanowisko szefa Sekcji Marynarki (od połowy 1919 r. Departament dla Spraw Morskich) w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Uczestniczył w zaślubinach Polski z morzem 10 lutego 1920 r. w Pucku. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził odcinkiem „Zegrze-Dębe” oraz kierował żeglugą wojenną na Wiśle. Tworzył programy rozbudowy floty orazcywilnego i wojskowego szkolnictwa morskiego. W 1922 r. został szefem Kierownictwa Marynarki Wojennej, utworzonego w miejsce Departamentu dla Spraw Morskich i awansowany do stopnia wiceadmirała.
W 1925 r. na skutek nieprawidłowości w zakupach uzbrojenia, tzw. „afery minowej”, odwołany został ze stanowiska szefa KMW. Oczyszczony z zarzutów w 1927 r. został przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł 20 stycznia 1933 roku po długiej chorobie, pochowany został na cmentarzu na warszawskich Powązkach.
